Προπονείται υπό την καθοδήγηση του Θοδωρή Δαβιώτη παρόλο που τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στο Μόναχο. Ο λόγος γίνεται για τον Παναγιώτη Μακρίδη όπου πριν λίγες ημέρες βρέθηκε στην γραμμή εκκίνησης του αγώνα Chianti Ultra Trail απόστασης 75 χιλιομέτρων και 3000μ θετικής υψομετρικής. Ο ίδιος μας περιγράφει την εμπειρία του από τον αγώνα καθώς και τον λόγο που επέλεξε την συγκεκριμένη διοργάνωση.
Είμαι μέλος της ομάδας DRC και έχω προπονητή τον εξαίρετο Θοδωρή Δαβιώτη. Τα τελευταία χρόνια ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Μόναχο. Είναι ένα σημείο της Κ. Ευρώπης που βολεύει αρκετά στο να προσεγγίσεις εύκολα μεγάλους αγώνες (εννοώ από θέμα δημοφιλίας, συμμετοχών, τοποθεσίας διεξαγωγής) και κυρίως της πιο γνωστής σε όλους διοργάνωσης UTMB, που κάθε χρόνο γίνεται και ποιο δημοφιλέστερη.
Ως δρομέας ορεινού τρεξίματος έχω ως μεγάλο στόχο-όνειρο τη συμμετοχή μου στο UTMB του Mont-Blanc που αποτελεί την επιτομή ,για μένα, των αγώνων ορεινού τρεξίματος και καθώς χρειάζεται κανείς συγκεκριμένα κριτήρια γι αυτό,(τις πολυπόθητες πέτρες και αγώνες κατηγορίας χιλιομέτρων που είναι λίγο πολύ γνωστό στο δρομικό κοινό)ώστε να μπορέσει αρχικά να μπει στην κλήρωση, θέλησα ν’ αρχίσω τη συγκομιδή(πετρών και χιλιομέτρων)από νωρίς φέτος.
Έτσι επέλεξα να τρέξω το Chianti Ultra Trail 2025 UTMB World Series και πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην εκκίνηση του μαζί με φίλους και συναθλητές για τον κοινό στόχο-όνειρο, αγώνα κατηγορίας 100 χιλιομέτρων που δίνει 3 πέτρες με την επιτυχή ολοκλήρωσή του. Λόγω του βαρύ χειμώνα της Γερμανίας(σε εκνευριστικό βαθμό πολλές φορές) η προετοιμασία για έναν τέτοιο αγώνα αυτή την περίοδο δε γίνεται με τις ιδανικότερες συνθήκες, οπότε δεν ήμουν στο 100% προπονημένος όπως ήθελα. Αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που θα έτρεχα αγώνα πάνω 70 χιλιόμετρα και έτσι έβαλα σαν στόχο αρχικά τον τερματισμό. Προφανώς είναι γνωστό σε όλους τους δρομείς ότι παρόλο που λες θα πάω απλά να τερματίσω έναν αγώνα, στο μυαλό σου παίζουν συνεχώς ο χρόνος, το pace σου κλπ., για αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα θέσει ένα χρονικό όριο στις 8,5 ώρες για τερματισμό με βάση την προετοιμασία μου και τα χιλιόμετρα του αγώνα.
Στον αγώνα
Στην εκκίνησή του βρεθήκαμε πάνω από 900 δρομείς και παρόλο που την τελευταία βδομάδα εώς και μισή ώρα πριν την εκκίνηση έβρεχε συνεχώς στην περιοχή, δεν ήταν λόγος να μην επικρατεί μια ζεστή ατμόσφαιρα από το δρομικό πλήθος. Όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και περιμέναμε το μπαμ για να ξεκινήσουμε επιτέλους.
Ο ενθουσιασμός δε κράτησε και πολύ( για μένα τουλάχιστον) γιατί από το πρώτο χιλιόμετρο κιόλας διαπίστωσα ότι θα υπάρχει παντού λάσπη και νερό λόγω της κακοκαιρίας των προηγούμενων ημερών. Μέχρι να περάσουν τα πρώτα χιλιόμετρα και ο όγκος του πλήθους να ξεχωρίσει τρέχαμε και περπατούσαμε στις λάσπες. Η κατάσταση αυτή ξεκίνησε από νωρίς να με κάνει να μην ευχαριστιέμαι τον αγώνα. Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά ακόμη, οπότε προσπάθησα να το αντιμετωπίσω με ψυχραιμία σκεπτόμενος μόνο να περνάει κάθε χιλιόμετρο και να είμαι ολοένα πιο κοντά στον τερματισμό. Στο 35ο χιλιόμετρο, περίπου, ήταν ένα ανηφορικό κομμάτι και με ψυχολογία σχεδόν μηδενική ακούω ότι κάποιος θέλει να με προσπεράσει αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι ο ρυθμός του είναι πολύ γρήγορος.
Γύρισα να δω ποιος είναι και έμεινα έκπληκτος γιατί δεν ήταν άλλος από τον Kilian Jornet, που έτρεχε στον μεγαλύτερο αγώνα της διοργάνωσης εκείνη τη μέρα. Σ εκείνο το σημείο άλλαξε η ψυχολογία μου εντελώς και ήμουν τόσο ενθουσιασμένος και χαρούμενος για αυτό που συνέβη, πράγμα το οποίο με βοήθησε στο να αλλάξει η ψυχολογία μου και να φτάσω μέχρι την αψίδα του τερματισμού επιτυχώς.
Το ρολόι έγραψε 9:20:03 και 75,5km με 3000μ θετικά υψομετρικά, το γιλέκο ήταν γεμάτο πέτρες και εγώ ήμουν αρκετά ικανοποιημένος για αυτό!
Οι στόχοι και οι αγώνες μου φέτος θα συνεχιστούν με την συμμετοχή μου στο Hydra’s Trail Marathon σε δύο βδομάδες από τώρα.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά και πάλι τον προπονητή και φίλο μου Θοδωρή Δαβιώτη για την καθοδήγησή του και όλους όσους με στηρίζουν σ αυτό που κάνω και με ευχαριστεί.
Υγεία μόνο και καλή αντάμωση στα μαγευτικά βουνά!