Η εμπειρία ξεκινάει όταν παίρνεις στα χέρια σου τη διαπίστευση. Μετά από έξι διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων που έχω καλύψει, συνεχίζει να είναι πάντα δυνατή στιγμή. Η προσγείωση στο Παρίσι και η τελετή έναρξης δίνει εκκίνηση σε ένα παρατεταμένο υπερμαραθώνιο.
Υπολογίζω ότι έκανα περίπου μισό εκατομμύριο βήματα. Κάθε μέρα για τρεις εβδομάδες έναν ημιμαραθώνιο περπατώντας.
Αυτή η αίσθηση να προσπαθείς να είσαι όπου μπορείς, από το πρωί έως το βράδυ και ταυτόχρονα να καλύπτεις και τις ανάγκες των Μέσων που έχεις κληθεί να συνεργάζεσαι είναι απίθανη.
Όπου υπάρχει Ελληνικό ενδιαφέρον για να βρεθείς ανάμεσα στους αθλητές, να νοιώσεις την προσπάθεια τους, να ακούσεις τις δηλώσεις τους.
Με κάποιους υπάρχει προγενέστερη γνωριμία που βοηθάει να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα. Πολλές φορές οι παίκτες στα ομαδικά, ή κάποιοι αθλητές που υπήρχε προσδοκία για κάτι καλύτερο και δεν ήρθε, αποφεύγουν να μιλήσουν. Θυμίζουν ποδοσφαιριστές μετά από αγώνα του Ελληνικού Πρωταθλήματος.
Ευτυχώς είναι μεμονωμένα περιστατικά και δεν ήταν ο μέσος όρος.
Πολλές ώρες σε έναν υπολογιστή, να ψάξεις, να ερευνήσεις, να γράψεις. Δεν προλαβαίνεις καν να δεις όσα συμβαίνουν κοντά σου που δεν αφορούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά εκεί είσαι για τους αγώνες.
Οι Γάλλοι τα κατάφεραν και θα μείνουν στην ιστορία. Για τη διοργάνωση των 33ων Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Η ατμόσφαιρα στα γήπεδα μαγική. Στους δρόμους αποθεωτική. Αυτό ήταν ένα τεράστιο στοίχημα που τους βγήκε. Είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν Ολυμπιακούς Αγώνες, χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια θεατών σε αγωνίσματα που έγιναν στο δρόμο, όπως στο Μαραθώνιο, στο Τρίαθλο και στην ποδηλασία δρόμου, στο Βάδην.
Στα υπόλοιπα αθλήματα κατάφεραν να γεμίσουν τα Στάδια και να υπάρχει μία εκρηκτική αίσθηση, ιδιαίτερα απολαυστική που είχαμε πολλά χρόνια να τη δούμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Σίγουρα όχι στο Τόκιο που δεν είχε καθόλου κόσμο, ούτε στο Ρίο, αλλά και στο Πεκίνο ήταν μειωμένη η παρουσία του κοινού. Το Λονδίνο σε κάποια αθλήματα ήταν εφάμιλλο, όπως στο τένις, στο μαραθώνιο, στο Στίβο, στο μπάσκετ.
Η απόφαση τους να βάλουν αθλήματα μέσα σε εμβληματικά μνημεία και τοποθεσίες του Παρισιού το έκανε μεγαλοπρεπές και αξέχαστο για όσους το έζησαν. Πρόσφερε στους φωτογράφους ιδανικές συνθήκες για μεγάλες εικόνες.
Και τηλεοπτικά κατάφεραν να πάρουν πολλαπλάσια προβολή από όποια θα μπορούσαν να κάνουν με άλλους τρόπους.
Για την Ελληνική Ολυμπιακή Αποστολή τα οκτώ μετάλλια ήταν κατόρθωμα. Με λίγη τύχη, κάποιες διαφορετικές εξελίξεις σε αγώνες, θα μπορούσε να φτάσει και τα 10 και τα 11. Αυτό είναι ενδεικτικό της πολύ καλής δουλειάς που γίνεται από όλους. Αθλητές, αθλήτριες, συλλόγους, ομοσπονδίες και την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή.
Χρειάζεται περισσότερη εξωστρέφεια στα αθλήματα εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ, ανάδειξη των πρωταγωνιστών εκτός της τετραετίας, ή σε κάποια άλλη διεθνή διοργάνωση και αυτό θα γίνει σε συνδυασμό, των Ομοσπονδιών, της Ε.Ο.Ε. του ΠΣΑΤ και των Μίντια που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν ανάλογο περιεχόμενο και να μη μένουν μόνο στο Ελληνικό (με ξένους παίκτες) ποδόσφαιρο.
Η συμπερίληψη, η έμφυλη ισότητα και η ανάδειξη της περιβαλλοντικής κρίσης με έξυπνους τρόπους, έδωσε ένα ακόμη τρόπαιο στους Γάλλους. Γκρίνιες υπήρχαν και θα υπάρχουν. Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι σε μία τέτοιας κλίμακας διοργάνωση, δε μπορεί να τα κάνεις όλα τέλεια. Το βασικό είναι να λειτουργεί το αγωνιστικό κομμάτι, να υπάρχει ασφάλεια και να προβάλλονται όσα γίνονται.
Η δική μου προσέγγιση μετά από έξι διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων είναι ότι κάθε φορά οι διοργανωτές ξεπερνούν τα προσδοκώμενα και όλα γίνονται με τον καλύτερο τρόπο.
Για μας τους δημοσιογράφους ήταν μία ακόμη μεγάλη ευκαιρία να επικοινωνήσουμε το μεγαλύτερο γεγονός του πλανήτη και να χαρούμε ότι μπορεί ακόμη ο κόσμος να είναι όπως στον αθλητισμό. Να περιέχει χαμόγελα, λύπες, στεναχώρια, προσπάθεια, κόπο και λίγα δευτερόλεπτα τρελής χαράς. Ραντεβού σε τέσσερα χρόνια στο Λος Άντζελες.
Το Παρίσι με ένα ποδήλατο. Ή με πολλά. Ακόμη και για όσους ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πιο σωστά ειδικά για εκείνους. Για τους Γάλλους ήταν μέσα στον σχεδιασμό τους, όταν ετοίμαζαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Σε κάθε εγκατάσταση, σε πολύ κοντινό σημείο, το πιο κοντινό από τα υπόλοιπα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ή λεωφορεία της διοργάνωσης, υπάρχει ένας χώρος φυλασσόμενος όλο το 24ώρο για ποδήλατα. Εκεί τα αφήνουν οι διαπιστευμένοι όλων των κατηγοριών. Όσοι εργάζονται, όσοι είναι εθελοντές, δημοσιογράφοι ή μέλη της Ολυμπιακής Οικογένειας. Το έζησα για λίγο για να δω την εμπειρία. Εννοείται ότι είναι ό,τι πιο γρήγορο και απλό. Παίρνεις το ποδήλατο (αν δεν έχεις δικό σου χρησιμοποιείς την εφαρμογή για να νοικιάσεις) και φτάνεις στον προορισμό σου. Το αφήνεις ή το κλειδώνεις. Θα το ξαναπάρεις όταν θα τελειώσεις τη δουλειά και αφού δείξεις τη διαπίστευση σου που είχες δηλώσεις για να το αφήσεις. Η κυκλοφορία στους δρόμους του Παρισιού με ποδήλατο έχει αυξηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια και ολοένα γίνονται ενέργειες για να αποτρέπουν τον κόσμο να παίρνει το αυτοκίνητο του και να χρησιμοποιεί το ποδήλατο. Οι Γάλλοι καινοτόμησαν και στο αγώνισμα του Μαραθωνίου.
Στη διαδρομή του Ολυμπιακού αγωνίσματος, εκεί όπου έγινε το Σάββατο πρωί ο Μαραθώνιος των ανδρών και την Κυριακή το πρωί ο Μαραθώνιος των γυναικών, διοργάνωσαν και έναν Μαραθώνιο για όλους. Το βράδυ του Σαββάτου όπου έτρεξαν κάποιες χιλιάδες δρομέων στα βήματα που έτρεξαν οι ελίτ αθλητές και αθλήτριες. Για τους Γάλλους που διοργανώνουν και το Μαραθώνιο του Παρισιού κάθε Άνοιξη, που είναι ένας από τους 6 major όπως ονομάζονται (Τόκιο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Βοστώνη, Τόκιο) ήταν μία ακόμη ευκαιρία να δηλώσουν ότι και αυτό το κάνουν πολύ καλά.
