Στο Βαλέ της Ελβετίας βρέθηκε ο Σωτήρης Σαρδέλης με την σύζυγο του στις αρχές του Σεπτέμβρη. Ο λόγος ήταν να πάρουν μέρος, ο ίδιος και η σύντροφός του στους αγώνες των 105 και των 21 χιλιομέτρων του αγώνα Swiss Peaks.

Ο Σωτήρης μετά τον τερματισμό του μας περιγράφει μία μοναδική εμπειρία αγώνα ορεινού τρεξίματος σε ένα απίστευτης ομορφιάς σκηνικό που παρόλο ο καιρός δεν ήταν απόλυτα σύμμαχος των δρομέων, απόλαυσε το ταξίδι των 105 χιλιομέτρων με τα 6500μ θετικής υψομετρικής.

Ας δούμε όμως τι μας λέει ο ίδιος μετά την επιστροφή του από το ταξίδι.

Η ιδέα για έναν αγώνα trail στο εξωτερικό έπεσε περίπου ένα χρόνο πριν και έτσι μαζί με τη σύζυγό μου Άννα καταλήξαμε να δηλώσουμε συμμετοχή στο Swiss Peaks στους αγώνες 105χλμ και ημιμαραθώνιο αντίστοιχα.

Όπως περιγραφικά αναφέρεται στον τίτλο του αγώνα, οι διαδρομές αφορούν κορυφογραμμές της Ελβετίας νότια της λίμνης της Γενεύης και ανατολικά του ορεινού όγκου του Mont Blanc. Ο αγώνας έχει μεγάλο εύρος χιλιομέτρων, ξεκινώντας με φθίνουσα πορεία από τα 660, 360, 170, 105, 70, 42 και 22,7 χλμ.

Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα άστατος, με καταιγίδες και βροχές όλες τις ημέρες, εκτός από τη μία ημέρα που τρέξαμε τα 105χλμ! Αυτό μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολο από το να τρέχεις υπό βροχή, όμως το τερραίν δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κατάλληλο για τρέξιμο. Τα υψομετρικά είναι ιδιαίτερα μεγάλα, με +6500μ και -7450μ. Εκκινήσαμε από μεγαλύτερο υψόμετρο περίπου 1250μ., σε μη κυκλική διαδρομή, και τερματίσαμε σε υψόμετρο 300μ. στη περιοχή του Port Valais. Το χώμα στα μονοπάτια είχε μετατραπεί σε παχιά λάσπη όπου κυριολεκτικά βουλιάζαμε μέσα. Η λάσπη εναλλασσόταν με βράχια και κάναμε ακόμα και χρήση αλυσίδων για να κατερχόμαστε με ασφάλεια. Ο συνδυασμός λάσπης και μεγάλης κλίσης σε βράχια είχε αποτέλεσμα να γλιστράμε αρκετά και να πρέπει να καταβάλουμε ιδιαίτερη προσπάθεια για να τρέξουμε.

Ωστόσο ο ήλιος ήταν παρών καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας και τα τοπία συναγωνίζονταν σε ομορφιά. Δρακολίμνες, παγετώνες, δάση, ρυάκια, ρέματα και ποτάμια έκαναν το σκηνικό παραμυθένιο και κυριολεκτικά ξεχνούσες τον κόπο που κατέβαλες. Οι φωτογραφίες νομίζω μιλάνε από μόνες τους. Συνολικά περάσαμε από 5 ορεινά περάσματα, εκ των οποίων τα τρία άνω των 2400μ.

Το βράδυ ήταν άλλο σκηνικό! Οι διαδρομές εξίσου τεχνικές και χωρίς καλή ορατότητα, έδωσαν μια αίσθηση περιπέτειας στον αγώνα. Αναγκαστικά ο ρυθμός έπεσε, με κάποιους πιο έμπειρους δρομείς να κινούνται πιο καλά στο σκοτάδι. Με την αυγή άλλαξε και η ψυχολογία. Ενώ πλησιάζαμε στα τελευταία χιλιόμετρα, το τερραίν έγινε πιο βατό και βγήκε με τρέξιμο, μέσα σε ένα όμορφο δάσος με θέα στο βάθος την τεράστια λίμνη.

Οι σταθμοί ήταν πραγματικά υπερπλήρεις. Είχαν τα πάντα, ενώ το βράδυ που οι θερμοκρασίες ήταν ιδιαίτερα χαμηλές, είχαν ζεστή σούπα και ζεστά φαγητά, όπως κρέπες κλπ. Οι εθελοντές ήταν πραγματικά πολύ εξυπηρετικοί και εμψυχωτικοί και αναλάμβαναν να κάνουν τα πάντα για τους συμμετέχοντες δρομείς.

Ποια είναι λοιπόν η εικόνα που έχω σχηματίσει μετά από αυτό τον υπερμαραθώνιο; Ότι ένας τέτοιος αγώνας είναι μία μικρογραφία της ζωής. Ξεκινάς γεμάτος ενθουσιασμό, έπειτα έρχεται σιγά σιγά η κόπωση, που μερικές φορές μπορεί να φτάσει στα όρια της απελπισίας, όμως αυτό ακριβώς το συναίσθημα είναι εκείνο που σου δίνει τη δύναμη να ξεπεράσεις τα προβλήματα και στο τέλος να τα καταφέρεις. Σε έναν υπερμαραθώνιο είναι απαραίτητο να επικεντρωθείς στο στόχο σου, να αντιμετωπίσεις τις αντιξοότητες ώστε να καταφέρεις να φτάσεις σε έναν υγιή τερματισμό.

Στόχος για το μέλλον είναι να υπάρξει και άλλη συμμετοχή σε αγώνα στο εξωτερικό για να γνωρίσουμε και άλλους τόπους. Απλά δεν έχουμε καταλήξει πού!!