Επιλέγει τους αγώνες που θα τρέξει και σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του προπονητή και φυσικά ανάλογα με τον εκάστοτε στόχο του. Ο λόγος γίνεται για τον Γιάννη Εδεσσαίο από τα Γιάννενα που πριν λίγες μέρες βρέθηκε στην γραμμή εκκίνησης των αγώνων Chianti Ultra Trail 2025. Ο Γιάννης, μέλος της ομάδας DRC του Θοδωρή Δαβιώτη, στάθηκε στην αφετηρία του αγώνα των 46,3 χιλιομέτρων της διοργάνωσης και με χρόνο 04:49:52 κατέκτησε την 4η θέση στην ηλικιακή του κατηγορία.

Ο ίδιος μας περιγράφει την εμπειρία του από τον αγώνα καθώς και τον λόγο που τον οδήγησε να βρεθεί στην εκκίνηση του αγώνα.

Πριν 7 μήνες περίπου αποφάσισα να πάρω μέρος στον αγώνα Chianti Ultra Trail.Ηθελα έναν ακόμα αγώνα UTMB για τις πολυπόθητες πέτρες. Στόχος-Όνειρο το Chamonix Mont Blanc.Μιλησα με το προπονητή μου Θοδωρή Δαβιώτη της DRC κ ξεκίνησα την προετοιμασία. Οι προπονήσεις μου επικεντρώθηκαν στις ταχύτητες κ στις πολλές υψομετρικές εναλλαγές, όπως ακριβώς είναι η διαδρομή του αγώνα. Οι μήνες πέρασαν, οι προπονήσεις μου έβγαιναν και εγώ ήμουν από τις καλύτερες φάσεις μου. Ευτυχώς δεν είχα σοβαρού τραυματισμούς κ οι παλιοί που είχαν δε με ενοχλούσαν σοβαρά.

Και φτάνει η μέρα του αγώνα.

Εννοείται η οικογένεια μου ήταν μαζί μου όπως κ κάποιοι φίλοι που θα έτρεχαν κ αυτοί άλλες διαδρομές του αγώνα. Στέκομαι στη αφετηρία, η ατμόσφαιρα μαγική όπως σε κάθε αγώνα UTMB που έχω συμμετάσχει. Ελιτ αθλητές παντού. Δέος κ ανατριχίλα. Και εγώ να μη μπορώ να περιμένω την αντίστροφη μέτρηση. Ψυχολογία στο θεό.

Τελευταίες μου σκέψεις να φύγω δυνατά γιατί είμαι καλά προετοιμασμένος. Ξαφνικά η γνωστή φωνή μέσα στο κεφαλή μου, ποιανού αλλού του Θοδωρή Δαβιώτη, που έλεγα ήρεμα στην αρχή συγκρατήσου κ μετά το 20 όλα μέσα.

Και ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση και φεύγει η λαοθάλασσα των 50K.Στην αρχή άσφαλτος κ μετά από 2 χλμ περίπου μπαίνουμε στο χώμα. Τι να δω. Σταματημένοι οι πιο πολλοί για να περάσουν τις λάσπες που φτάνουν πάνω από τον αστράγαλο. Ούτε να τους περάσεις μπορούσες, ούτε να τρέξεις μπορούσες γιατί ήταν σίγουρο ότι θα γλιστρούσες. Όσοι το δοκίμασαν το έπαθαν. Μια μικρή απογοήτευση την έπαθα αλλά δε πτοούμαι. Περνάω κ συνεχίζω κ συνειδητοποιώ ότι αυτό το τερέν θα το έχουμε σε μεγάλο βαθμό. Δυστυχώς επαληθεύτηκα. Όπου υπήρχε χωματόδρομος έτρεχα σα να μην υπάρχει αύριο. Ήξερα ότι σε λίγα χλμ θα αναγκαστώ πάλι να περπατήσω μέσα στις λάσπες.

Οι κατηφόρες τραγικά δύσκολες. Αν δε κρατιόμουν από κάπου η πτώση σίγουρη. Έχω ξανατρέξει σε λάσπη(Γιάννενα μένω)τέτοια όμως όχι. Εκεί έχασα πολύτιμο χρόνο. Στα σημεία που είχα υπολογίσει να ανεβάσω το ρυθμό μου τώρα έπρεπε να περπατήσω.

Σκέφτηκα το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να πιέσω πολύ όπου μπορώ ιδιαίτερα στις ανηφόρες που οι πιο πολύ τις περπατούσαν.

Εξάλλου είμαι γνωστός ανηφοράκιας. Και έτσι έγινε.

Εννοείται ήμουν λίγο πιο αργός από ότι υπολόγιζα αλλά ήμουν καλά. Πλησιάζω προς το τερματισμό. Χαμός. Κόσμος παντού να φωνάζει τα ονόματα μας κ ας μη μας ήξερε. Μπαίνω στα τελευταία μικρά στενά όπου περνάει η διαδρομή κ ακούω τις φωνές των δικό μου ανθρώπων. Ρίγος, Σηκώνω το κεφάλι επιτέλους και τους βλέπω εκεί, Γυναίκα, κόρες και φίλους. Ολα είχαν τελειώσει. Περνάω την αψίδα και ακούω το όνομα μου από τα ηχεία. Άλλες δυο πέτρες στο τσεπάκι. Άλλο ένα βήμα προς το όνειρο.

Επόμενος αγώνα UTMB, το Σεπτέμβρη στη Σλοβενία.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον προπονητή και φίλο Θοδωρή Δαβιώτη και το Clinical Askisis για τις φυσικοθεραπείες και την ενδυνάμωση μου.